Sennilega hagstæðara fyrir Ólaf F að fótbrotna

„Ég var nokkuð langt niðri á tímabili, en sótti mér viðeigandi aðstoð og aðhlynningu til að sigrast á þessum veikindum. Þúsundir Íslendinga lenda í svipuðum erfiðleikum á hverju ári, en snúa fullfrískir aftur út í samfélagið."  segir Ólafur í viðtali við Kolbrúnu Bergþórsdóttur í 24 stundum í dag.

Af hverju sjá pólitískir andstæðingar og fjölmargir fordómafullur íslendingar ástæðu til persónulegra árása af þessu tilefni.  Hefðu þeir pískrað í hverju horni og málað skrattann á vegg ef Ólafur hefði verið fótbrotinn?  Og hefðu ungliðahreyfingar flokkana galað sig hása á áhorfendapöllum Ráðhússins í von um að rífa upp brjósklos t.d.?  Það var lágkúra ef tilgangurinn var sá að taka Ólaf F á taugum í ljósi sjúkdómasögunnar.  Voru óvægnir fordómar samélagsins þarna í sinni birtingarmynd?

Þetta rifjar upp fyrir mér að eitt sinn fyrirfór sér maður í litlu sjávarplássi á Íslandi.  Bréfið sem hann skildi eftir sig og minningargreinar helstu vina hans skáru úr um að hann þjáðist af þunglyndi.  Ég kynnti mér málið og í ljós kom að nokkrir raunverulegir vinir mannsins höfðu mælst til þess að hann leitaði sér lækninga við þunglyndinu.  Þeir voru þó mun fleiri í kringum hinn sjúka sem vöruðu við slíku.  Fordómar þjóðfélagsins í garð þeirra sem leituðu sér lækninga út af þvílíkum kvillum væru óbærilegir, að þeirra sögn.  Nú jæja, hverjir voru þá réttsýnir.  Jú, minnihlutinn í því máli.  Því miður.