Risinn rumskaði á nýrri öld

Ég var einn af leikmönnum knattspyrnuliðs umf. Tjörness sem komu saman á mærudögum á Húsavík í tilefni þess að 25 ár voru liðin frá því að við spiluðum síðast saman.  Það var í Íslandsmótinu í 4. deild, eins og það hét þá, og voru Tjörnesingar með afar sigursælt lið.  Færa má sönnur á það með því að fletta upp Víkurblaðinu með skrifum Jóhannesar Sigurjónssonar á árunum 1984 til 1986.  Ennfremur eru bækurnar Íslensk knattspyrna, eftir Víði Sigurðsson örugg heimild um stórveldið Tjörnes á knattspyrnvöllum þess tíma.  Í tilefni endurfundanna voru stuðningsaðilar fengnir til að kaupa búninga á liðið og stuðningsmenn fjölmenntu á völlinn.  Auðvitað átti að hafa gaman af þessu, en ekki var laust við að gamall metnaður tæki sig upp í brjóstum leikmanna Tjörness, sem ekki vildu valda stuðningsmönnum sínum vonbrigðum.  Og enn síður máttu þeir til þess hugsa að skuggi félli á ljómann af goðsögninni um hið ósigrandi knattspyrnulið Tjörness.  En sumir spiluðu  meira af vilja en mætti því tímans tönn hafði nagað margan dáðadrenginn.  Allmargir höfðu safnað aukakílóum og kyrrseta og velmegun dregið úr snerpu á  liðnum aldarfjórðungi.  Fór því svo að lokum að úrvalslið Suður-Þingeyinga, sem voru andstæðingar okkar, mörðu nauman sigur á okkur Tjörnesingum, með 4 mörkum gegn 3.  Ekki dugðu heldur lúmska herbragðið að senda alla varamenninna inná þegar 2 mínútur voru eftir til að freista þess að jafna. Síðasta spyrna leiksins var svo þrumuskot uppundir þverslána, en leikmaður úrvalsliðsins varði hann þar með hendi.  Þar bar dómaranum að lyfta lituðu spjaldi og dæma vítið, sem hefði tryggt okkur vítakeppnina með sigri. En dómarinn ræður í drengilegum leik. Risinn hafði jú rumskað  en laut svo í gras með sæmd.

Athugasemdir

[Anna Einarsdóttir, 30.7.2008 kl. 11:12]

Það er einmitt vandinn þegar maður lætur hafa sig út í keppni af einhverju tagi..... að andinn er svo miklu yngri en holdið.