Bernskubrek og félagshyggja á barnskóm

Í blaðaviðtali segir Jón Sigurðsson, fv. ráðherra, að atburðarásin í Orkuveitumálinu þar sem borgin féll skrifist á fljótfærni og reynsluleysi borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokks.  Jón lætur hafa eftir sér að: "Fulltrúar Sjálfstæðisflokksins hafa látið tilfinningar og skapsmuni hlaupa með sig í gönur...  þetta er bernskt, vanþroskað upphlaup og vandræðalegt orðagjálfur.  Þeir eru í uppnámi og verður áreiðanlega fyrirgefið það....  Þetta er gott fólk sem líður illa.  Við vorkennum því." Þetta er raunsönn lýsing hjá Jóni, en þarna fá sjálfstæðismenn kaldari kveðjur frá Jóni en fyrir alþingiskosningarnar í vor . Að mínu mati var Jón Sigurðsson frambærilegri en flestir eða allir frambjóðendur í Reykjavík.  En hann mátti aðgreina Framsókn betur frá Sjálfstæðisflokknum.  Hann gerði ekki nóg til að skerpa félagslegu hliðarnar þá 9 mánuði sem hann var formaður Framsóknar í aðdraganda alþingiskosninga.  Nú sér hver maður að  þá átti Jón auðvitað að gera það sem Björn Ingi gerði í síðustu viku; að venda flokknum í átt til félagshyggju.  Ef Jón hefði lagst á vinstri arminn fyrir kosningar væri pólitíska landslagið meira í átt til samvinnu, en græðginnar sem einkennir það í dag. Auk þess hefði Jón hlotið örugga kosningu sjálfur. 

Geir þarf ekki að vera alveg gáttaður á Birni Inga

Af hverju var Geir H. Haarde svona hissa á framkomu Björns Inga við Vilhjálm þegar  hann sleit meirihlutanum í borginni?  Er ekki rétt munað hjá mér að hann hafi sjálfur breytt eins gagnvart Jóni Sigurðssyni eftir alþingiskosningarnar í vor?

Er afskaplega fátt sem við vitum alveg fyrir víst?

Ég var að lesa um Sókrates.  Gott væri ef fólk grennslaðist oftar fyrir um skoðanir sínar og tæki þeim ekki að gefnu sem sannleika án þess að kanna heimildir.  „Gagnrýnin hugsun“ felst í því að ekki er fallist á neitt nema það sem rannsakað hefur verið.  Sókrates taldi að fólk væri ekki illt að upplagi en það gerði öðrum illt með því að missa sjónar á sannleikanum.  Það skorti bara þekkingu og yfirsýn. Sjálfur reyndi hann sjálfan sig og viðmælendur sína í rökræðum um ólíklegustu mál.  Viðmælendurnir lentu stundum út af sporinu eða komust í mótsögn við sjálfa sig, svo slyngur var Sókrates í rökræðum.  En markmið hans var  ekki að gera lítið úr fólki heldur að kenna því að hugsa rétt. Ryðja burt fordómum og brjóta málin til mergjar áður en komist væri að niðurstöðu. Sjálfur sagðist hann vita það eitt að hann vissi ekki neitt!